Op Google heb je een probleem

Ik ben een fan van woorden en daar schaam ik mij niet voor. Wel ben ik tot het besef gekomen dat woorden alleen de wereld niet zullen redden. Woorden alleen schieten qua sex appeal al eens te kort. Daarom verwerk ik sinds een klein jaar steeds meer visuele elementen in mijn literair aangemodder.

Waarom staan er anders afbeeldingen in kranten? Ook in "mijn" krant stonden er vorig jaar afbeeldingen. Foto's, tekeningen, grafieken: ge noemt het en we hebben het gepubliceerd. De verantwoordelijke daarvoor was Sophie. Toen het jaar erop zat, liet zij België achter zich en trok op Erasmus naar Frankrijk omdat het leven daar beter is. Bij wijze van afscheidscadeau heb ik haar een mixtape gebrand: vitrioolconcerto. Crappy woordspelingen zijn mijn lust en mijn leven.

De cover art is van James Ensor. Volledig beluisteren kan hier.

1. Nick Cave & the Bad Seeds - Do you love me? Le beau Serge Simonart over dit lied: Nick Cave is de enige man ter wereld die "Do you love me?" als een dreigement kan laten klinken. Ik parafraseer maar dat wil niet zeggen dat ik lieg. (Klik!)
2. Two Russian Cowboys - One string song. Een leuke workshop in minimalisme. Zelf weiger ik hardnekkig er lessen uit te trekken.
3. Wire - Brazil. Ik heb afgelopen week wel twee keer in De Standaard gelezen dat Brazilië een gans hip land is  geworden in arty farty milieus. (Klik!)
4. The Jam - All around the world. Die arty farty milieus vind je inderdaad overal ter wereld. (Klik!)
5. Patti Smith - Spell. Patti doet schone dingen met een flarde beat poetry van Allen Ginsberg. Patti zakt eind deze maand af naar Hasselt maar mij ga je daar niet vinden. De film Howl over Allen zakt deze maand af naar Cinema Zed. Tref ik u in het rode pluche? (Klik!)
6. Billy Bob Thornton  - Pieces of a man, pt. 2. Geen idee uit hoeveel stukken een man in totaal bestaat.
7. Neil Young  - Out  on the weekend. Het eerste lied van Harvest, een plaat die ik ondertussen al bijna tien jaar in mijn hart meedraag. In een pretentieuze bui heb ik ooit geponeerd dat Harvest bestaat uit vrolijke melodiën gespeeld op een droef klinkend instrumentarium. Op die manier past hij zich aan aan de mood van de luisteraar. Op een mooie zomerdag is Harvest een optimistisch schijfje. Op andere moment is het de ideale soundtrack om een potje te huilen op de vloer. (Klik!)
8. Johnny Cash & Joni Mitchell - Girl from the north country. Johnny heeft Bob Dylan niet eens nodig om indrukwekkende duetten te zingen van dit lied. (Klik!)
9. John Parish featuring Goldfrap - Pretty baby. Uit de soundtrack van Rosie van Patrice Toye. (Klik!)
10. The Cheers - Black denim trousers. Ik ben een dandy in hart, nieren en andere organen. Nee wacht, dat was iemand anders. (Klik!)
11. John Leyton - Johnny remember me. Voor de duidelijkheid: de man vraagt niet aan zichzelf dat hij zich niet vergeet. (Klik!)
12. We've Got A Fuzzbox And We're Gonna Use It - Console me. De leuke groepsnaam doch weinig praktische groepsnaam werd later ingekort tot Fuzzbox. (Klik!)
13. The Screamers - Peer pressure. Over peer pressure kan ik een aardig woordje meespreken, ik kom namelijk uit Peer. (Klik!)
14. The Sore Losers - Silver seas. Een beleefde mokerslag, zo zijn die Limburgers wel. Ik mag dat zeggen, ik ben er zelf één. (Klik! Voor mijn eigen crappy filmpje van dit lied: klik!)
15. Syl Johnson - Take me to the river. Een net iets vettigere versie van een lied dat u hopelijk al kent. (Klik!)
16. De Nieuwe Snaar - René Magrite. Heden heb ik geen enkel idee waarom ik destijds zo verdraagzaam was jegens De Nieuwe Snaar.
17. Captain Beefheart & his Magic Band - Dali's car. To do list: een gedicht schrijven getitel Beefhearts auto. Of beter nog: Beefhearts voiture. (Klik!)
18. Steve Martin - King Tut. Een geschiedenislesje over Toetanchamon. (Klik!)
19. Nick Cave & the Bad Seeds - Do you love me? (part 2). Het einde is het begin is het einde is het begin. (Klik!)

Sophie over vitrioolconcerto: "Hoewel ik er telkens een beetje melancholisch van wordt, heeft het een plaatsje veroverd in mijn 'kritisch kleine' collectie. Vooral Syl Johnson viel in de smaak. Na wat YouTube bleek dat ik de man al wat kende van o.a. Take me to the river. Sloot aan bij BB King, die hier in huis regelmatig regenachtige namiddagen als deze opluistert. Daarnaast ook wel het duet van John Parish en Goldfrap. En Nick Cave blijft een ontdekking na O' Children. Ik ben op muziek vlak dat cliché die de nummers wel kent, maar nooit bij naam of uitvoerder. Oh ja, mijn 'kleine zus' vond vooral King Tut 'leuk'."

Kreeg ik maar van iedereen zo'n onderbouwde evaluatie. Nabesprekingen zijn belangrijk.

Zien we malkander volgende week hier terug?