Er zijn mensen die heel mijn mixtape madness-odyssee links laten liggen. Ik geef hen geen ongelijk. Anderen waaien af en toe binnen, nuttigen hier en daar een lijntje tekst en beluisteren misschien zelfs occasioneel een liedje. Dan zijn er nog mensen met een hart dat klopt voor muziek. Zij volgen dit project op de voet en vertalen hun appreciatie in complimentjes.
Gijz is iemand van de laatste categorie. Onze paden hebben slechts eenmaal gekruist. Een grote barbecue onder een dronken boom of omgekeerd. Als dank voor zijn steun aan mijn project fixte ik hem een cd'tje. Werkt dat Mattheüsprincipe zo of heb ik de Bijbel verkeerd gelezen?
Blue white velvet underground revolver heet het beestje. Achteraf gezien zijn zowel de titel als het hoesje veel te druk. Waarom besef ik nooit op het moment zelf dat less more is? Aan de tracklisting valt duidelijk te merken dat ik destijds volop in mijn jazzmaand zat. Goede tijden, Johan, goede tijden.
- Miles Davis - Simphony Sid introduction. Eind jaren veertig, New York. Bebop tierde welig en Miles Davis was de piepjonge rechterhand van Charlie Parker. In zijn hart hoorde hij een ander geluid, een zachter geluid. Met acht bondgenoten achtervolgde hij het in middernachtelijke sessies in de Royal Roost. Het was de geboorte van de cool en dit is de introductie.
- Glenn Miller - Bugle call rag. Bugle als in: de trompet die elke ochtend de reveille blaast in het leger. Rag als in: Ik ben Glenn Miller en als ik uit die hondsirritante wake up call een liedje wil brouwen dan doe ik dat gewoon. (Klik!)
- Charlie Parker Quintet - Bloomdido. Charlie Parker en Dizzie Gillespie waren zo'n beetje de Tom Barman en de Stef Kamil Carlens van de bebop. Wanneer zij samenwerkten, zweefde magie door de lucht als pollen in de zomer. De metafoor zit een beetje fout, Tom Barman zat namelijk niet in Zita Swoon. Dat heb je dus wel bij Bird en Diz. Parker speelde in de groep van Gillespie en vice versa zoals hier. Dit was hun laatste samenwerking in de studio. (Klik!)
- The Cinematic Orchestra - Postlude. Het grensgebied tussen jazz en elektronica. Uit de heren hun soundtrack voor Man with a movie camera van Dziga Vertov. (Klik!)
- Jeff Parker - Mannerisms. Geen familie van Charlie, wel de gitarist van Tortoise. Klinkt als Tortoise op dieet én in een heel gefocuste bui. Ik zou dringend op dieet moeten. De feestdagen, weet u.
- Duke Pearson - Byrds fly high. Een hennig geslaagde mashup van Lefto.
- Us3 - Cruisin'. Goddank geen cover van Sioen. (Klik!)
- Rhoda Scott - Thank you (falettin me be mice elf agin). Een cover van Sly & the Family Stone, een perfecte balans tussen jazz en funk.
- Nina Simone - Don't let me be misunderstood. Vroeger dacht ik dat dit een liedje van Elvis Costello was. Tegenwoordig weet ik beter. (Klik!)
- Billie Holiday - Me, myself & I. Geschreven door Irving Gordon die ook tekende voor Unforgettable van Nat King Cole. (Klik!)
- Cab Calloway - Kickin' the gong around. Een hele stiekeme metafoor voor het gebruik van opium. Als ik mij niet vergis, heet dat opium schuiven. Wat er precies geschoven moet worden, ontgaat mij als een met jam ingesmeerd biggetje. (Klik!)
- Slim Gaillard & His Orchestra - Slim's jam. De hofnar van de jazz, de Ol' Dirty Bastard van de bebop. Zijn improvisaties zijn grotere poëzie dan ik ooit kan pennen. Horen is geloven. (Klik!)
- Illinois Jacquet & His Orchestra - Spanish boots. Als ik later groot ben, wil ik ook een His Orchestra.
- Chris Minh Doky - Tossed salad & scrambled eggs. 's Mans vreemde naam is te danken aan zijn half-Vietnamese, half-Deense genen. Ik durf er mijn hand niet voor in het vuur te steken dat dit de tune van Frasier is.
- Jackie McLean - Soul. Bezield maar nergens zielig.
- Trijntje Oosterhuis - All of me. Een Hollandse chick die zich aan übergladde vocale jazz waagt. Hoe glad, vraagt u? Ze doet al eens een duetje met - horresco referens - Marco Borsato. In deze Billie Holiday-cover blijft Marco thuis. Het resultaat valt nog net mee. (Klik! Iemand heeft er eerst een minuut Amy Winehouse in gestoken.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten